Doğum günü anılarımız yahut konuşmaya başladığımızda annemizin bize söyledikleri. Bu bedelleri anları hatırlamamak epeyce hudut bozucu değil mi?
Gelin, bu durumun sebeplerine bakalım.
Hayatımızın birinci yıllarındaki anıları hatırlamama durumumuz, bebeklik amnezisinin bir sonucudur.
Küçük yaşlarda bilgiyi saklayamama üzere bir şey elbette kelam konusu değildir. Lakin o yaşlarda beynimiz, henüz bilgileri anılar olarak bildiğimiz karmaşık sinirsel örüntülere gönderemez.
2 ila 4 yaşları ortasındaki çocuklar çoklukla epizodik hafızadan mahrumdur. Bu hafıza, belirli bir olayın detaylarıyla ilgilidir ve beynin yüzeyinin ve korteksinin çeşitli kısımlarında depolanır.
Örneğin ses hafızası beynin yanlarındaki işitsel kortekslerde işlenirken görsel hafıza, görsel korteks tarafından yönetilir. Hipokampüs ismi verilen beyin bölgesi de tüm dağınık modülleri bir ortaya getirir.
Temple Üniversite’sindeki psikoloji profesörü Nore Mewcombe’un da bu soruya bir karşılığı vardır.
Newcombe, çocukların 2-3 yaş aralığına kadar makul kısımları kaydedemeyecebileceklerini zira bu devirde hipokampüsün bilgi modüllerini bir ortaya getirmeye başladığını lisana getirir. Hipokampüs, parçaları toparlamaya yeni yeni başladığı için tam bir hatırlama gerçekleşmez.
Ayrıca bu yaş aralığındaki çocuklar, dünyanın nasıl işlendiğini yeni öğrendiği bir dönemdedir ve ilk 2 yılın temel emeli, semantik bilgi edinmektir. Bu periyoda epizodik belleğin dahil edilmesi, onların başını karıştıracaktır. Bu sebeple anıları depolayan bu bellek devre dışı kalır.
Başka bir teoriye nazaran ise aslında bu erken çocukluk anılarını çocukken depoladığımızı fakat yetişkin olduğumuzda bunları hatırlamadığımızı yani unuttuğumuzu öne sürer.
Bebekler Neden Daima Bize Bir Şey Vermeye Çalışır? Paylaşma Tutkularının Haklı Nedenleri Var!
Veri politikasındaki amaçlarla sınırlı ve mevzuata uygun şekilde çerez konumlandırmaktayız. Detaylar için veri politikamızı inceleyebilirsiniz.