yerli araba fakirin sitesi oyun hilesi otomobil sitesi teknoloji sitesi magazin sitesi alexa hileleri ilksite zengin sitesi birincisite aksaray sondakika bilecik sondakika bolu sondakika artvin sondakika edirne sondakika hatay sondakika izmir sondakika kilis sondakika konya sondakika mersin sondakika ankara hastabakıcı kocaeli sondakika mugla sondakika rize sondakika yalova sondakika karabuk haberleri diyarbakir haberleri hakkari haberleri afyon haberleri duzce sondakika mardin haberleri ankara sondakika burdur haberleri kuşadası escort sakarya haberleri tokat haberleri trabzon haberleri kayseri sondakika adana haberleri antalya sondakika samsun haberleri amasya haberleri aydin haberleri ordu haberleri denizli haberleri mani sasondakika bursa haberleri webgelişim teknokentim teknolojiyi olaypara script indir warez script indir warez tema indir warez script tema indir warez theme indir ücretsiz warez theme indir ücretsiz script indir arayüzweb gaziantep haberleri gaziantep haber merkezi deneme testi
a
istanbul organizasyon evden eve taşımacılık, gaziantep organizasyon, gaziantep evden eve taşımacılık, evden eve taşımacılık, gaziantep evden eve taşımacılık, evden eve taşımacılık, gaziantep evden eve taşımacılık, gaziantep evden eve taşımacılık, gaziantep evden eve taşımacılık, gaziantep evden eve taşımacılık, evden eve nakliyat, gaziantep asansörlü taşıma, gaziantep evden eve taşımacılık, gaziantep organizasyon, gaziantep organizasyon, gaziantep organizasyon, gaziantep organizasyon, gaziantep organizasyon, gaziantep organizasyon, gaziantep palyaço,

“Deli Galiba” Dedirten Birtakım Tuhaf Performans Sanatları Aslında Ne Anlatmak İstiyor Olabilir?

Şaşırtıcı, ilgi cazibeli, üzücü, korkutucu hatta komik olabilen yüzlerce stant neden bu yollara başvurdu? Sanatın; bir fikri, sıkıntısı, duyguyu anlatma çabası olduğunu düşünürsek; daha kolay, daha anlaşılır bir yolu yok muydu? Komik ve saçma gelmesi olağan mi, yoksa biz mi yanlış bakıyoruz? 

Sanatın üretim maksadı, sanatkarın neyi anlatmak istediğine nazaran değişiyor. Sanat; feminist, politik, anarşist fikirleri anlatırken, ‘hiçbir şey anlatmamayı’ da anlatabilir. Bazen sanatkarların, çalışmalarına mana vermediklerini de görüyoruz; izleyicilerin her birinin kendi fikri ile eser anlamlanabiliyor.

Sanatın ilerlemesi, beraberinde anlatım lisanının değişimini getiriyor.  

Fütüristler, Dadaistler ve akabinde Fluxus ile hayatımıza giren performans sanatları günümüzde çoğunluğumuz için anlamı, performansının gölgesinde kalıyor olabilir. ‘Sanat toplum için mi, sanatın kendisi için mi?’ karşılığını veremesek de günümüzde yapılmaya devam eden sanatçı performanslarını yakından inceleyip anlayabiliriz.  

‘Sessizlikle’ ilgilenmeye başlayalım. 

Elke Kalupar’ı performansta, Fabian Kalker’ı müzikte görüyoruz. Son vakitlerde karşınıza benzeri performanslar çıkmış olabilir. Sanatkarın sessizce ve olağanda “deli galiba” diyebileceğimiz hareketler yaptığı performans ne anlatıyor?  

‘Yüksek Yapı Şeytanı’ olarak isimlendirilen bu performansın metninde insanın toplum içinde harekete geçme ve karar vermesi sorgulanıyor. Performansın yarısında sanatçı; ipleri, etrafta bulunan insanlara uzatıyor. Performansın alt metnine nazaran artık izleyici, yapının bir modülü olarak toplum içinde ayakta kalmanın karar vericilerinden biri pozisyonuna ulaşıyor. “Sistemi nereye götürmek istiyorsunuz?” sorusu izleyicilere soruluyor.  

Daha fazla sessizlik. 

Dora García’nın Binlerce Yıldır İki Gezegen Çarpışıyor isimli performansında; iki alanda bulunan iştirakçiler, temas etmeden birbirlerine bakıyorlar. Göz temasının kesilmediği, sessizliğin ve olabildiğince hareketsizliğin korunduğu görülüyor.  

Şiirsel bir anlatımı olan çalışmada iki gezegenin tek gezegen hâline gelmesi öyküleniyor. Çarpışmada; fizikî olarak birbirine yakın iki insanın, bulundukları alanlarda arayı korumak için eforları sergileniyor. 

Biz de onunla öfkelenmeli miyiz? 

“Üç dakika boyunca ayağına boya alıp duvara vuran sanatçı, nasıl bir şey anlatmak istiyor olabilir ki?” sorunuzu duyuyor ve karşılığını veriyoruz.  

Prue Stevenson, kendisi üzere otizm spektrumuna sahip bireylerin güçlerini atmalarının zorluğuna dikkat çekiyor ve tekrar eden, dokunsal hareket içeren performanslar gerçekleştiriyor. Tekvando siyah jenerasyonu sahibi olan sanatçı, performans sanatıyla gücünü ve fikirlerini aktarabiliyor. 

Kendine yardım edemeyen robotu unutamıyoruz. (Acaba hedeflerden biri de bu muydu?) 

Tabii ki çalışmayı gerçekleştiren Sun Yuan ve Peng Yu, çalışmalarının ses getirmesini ve unutulmamasını istemiştir. Fakat bir makinenin çalışması olarak aklımızda kalması ise gerisindeki planlamaya haksızlık olabilir.  

Bir makineyi hayattaymış üzere gösteren performansın çıkış noktası ‘makinelerin stant alanında kullanılabilirliğinin’ sorgulanmasından doğuyor. Savunmasız görünen ve kendini daima olarak tekrar tekrar paklığa mahkûm bulan makine, izleyicilerde farklı his ve kanıları uyandırmayı başarıyor. Sun Yuan ve Peng Yu, sanat dünyasında kara mizahlarıyla biliniyor. Bu yapıtlarıyla; aktüel insanlık sorunlarını ilginç, politik ve şiddet içeren bir biçimde yansıttıkları düşünülüyor. 

Yoko Ono’nun ‘sessiz’ ama çok sesli performansı.

Yoko Ono’yu müzisyenliğinden, sanatçılığından yahut John Lennon ile olan aşk öyküsünden duymuş olabilirsiniz. Performans sanatları da gençlik yıllarından beri hayatımızda olan Ono, 1964 yılında Kesilmiş Parça yapıtı ile dikkatleri çekmeyi başarmıştı.  

Kadın vücudunun sanatta oynadığı rolü irdelenen performansta; iştirakçiler, sanatkara yaklaşıp kıyafetlerinden diledikleri kadar modüller kesebildiler. ‘Cut Piece’, bugün hâlâ gündeme gelen ve performans sanatının, feminist sanatın ve iştirakçi çalışmanın öncülerinden görülüyor. 

“Çağdaş sanat, sokaklarda sizi takip edebilir.” dersek ne düşünürsünüz? 

Evet, yanlış duymadınız. 1969 yılında sanatçı Vito Acconci, New York sokaklarında rastgele insanları takip etmiş. Bazen saatler bazen dakikalar süren bu takip süreci için sanatçı, kendinden uzaklaştığını ve adanmışlıkla hareket ettiğini belirtiyor.  

Gerçek insanları heykel üzere kullanmak. Ancak neden bu türlü? 

Yakın vakitte insanları ve heykellerini bir ortaya getirerek sıra dışı performanslar sergileyen Anna Uddenberg, görüntüde görmüş olduğumuz Kontinental Kahvaltı Sandalyesi standının farklı çeşitlerini de gerçekleştiriyor. Sanatçı; vücudu, değiştirilebilecek ve denetim edilebilecek bir obje yerine koyuyor.  

Heykellerinde; hastane, uçak koltuğu ve otel odası izlenimi görmemiz ise dünyanın işleyişine ahenk sağlarken geçirdiğimiz sürece bir gönderme olarak görülüyor. Dizaynlara yerleşen bayan ve adamlar artık heykelin, hasebiyle da sistemin bir modülü oluyor.  

Yattığın yerden sanat olmak hangimizin hayali olmaz ki? 

Threaded of Memories, anıların ipliği ya da dizisi olarak da söyleyebileceğimiz düş üzere bir yeri bize gösteriyor. Siyah iplikler, yatakları sarıyor ve birbirlerine bağlıyor. Yapıtı oluşturan Chiharu Shiota, uyuyan insanların da rüyalarının birbirleriyle bağlantılı olduğunu söylüyor.  

Yatakları tercih etmesindeki en büyük tesirinin çoğunluğumuzun yatakta doğup ölmemizden geldiğini belirtiyor. Hayallerle, uykuyla, kaygıyla, mevtle karşılaşılan hayatın yatakta başlayıp bittiğini ekliyor. 

Klişenin dikkat çekme etkisi.  

Yükseklik korkusu, saklanma yahut bir aksiyon sinemasından sahne üzere duran bu performansın gizemi, isminde gizli. Korkmuş Adam isimli performansın canlandırmasında Danish Bangemand bulunuyor.  

Sevgi ve Anlayışın Destansı İsrafı isimli sergiyi canlandıranın, Hollywood sahnesinden çıkıp bize gelen bir tipleme gibi olması, anlamlandırmamıza yardımcı oluyor. 

Ayna kırmak yedi yıl uğursuzluk getiriyorsa bu performanstan matematik sorunu çıkarabiliriz.

On Dört Eksi Bir, Michelangelo Pistoletto tarafından 2013 yılında ortaya konmuş çalışmalardan biri. Pistoletto, çalışmalarında aynaları; isimlendirmelerinde de aynaların sayılarını kullanıyor. On dört aynanın on üçünü tahta bir çekiç yardımıyla kırması, performansın tek öznesi.  

Sanatçı, yapıtı için aynaların yeri genişlettiğini ve izleyicileri çoğalttığını vurguluyor. Aynanın kırılması ile yansıtmanın kaybolmadığını, tersine çoğaldığını öne sürüyor. Pistoletto, kırılan aynaların parçacıklarında, geçmişin anılarının belgeleri olduğunu düşünüyor.  

Bir çakalla ‘koyun koyuna’ uyumak. 

Amerika’yı Seviyorum, Amerika Beni Seviyor. Performansın ismi de kendisi kadar farklı görünüyor. 1974 New York’unda sanatçı Joseph Beuys, keçelere sarılıp ambulans ile getirildiği stant salonunda üç gün sekiz saat boyunca bir çakal ile kafeste kapalı kalıyor.  

Dönemin Amerika’sının kültürel karmaşasına mana arayışında olan Beuys, çakalın düzenbaz ve yırtıcı imgesinin arkasında farklı manalar olduğuna inanıyordu. Amerika’nın manevî hayvanı olarak gördüğü çakal ile performansı sırasında göz temasları ve hareketler ile bağlantı kurmaya çalıştı. Sanatçı, performansı sonunda tekrar ambulans ile havaalanına döndü ve bir daha stant salonu hariç Amerika’da hiç adım atmadı. 

Sabah uyandığımızda seni çok uygun anlıyoruz. 

İlk olarak Mona Hatoum tarafından 1985 yılında gerçekleştirilen bu çıplak ayakla yürüme hareketi (Performance Still) hakkında alt metinler bulunmuyor. Sanatkarın, performansı boyunca çıplak ayakla bir saat yürüdüğünü ve ayak bileklerine o periyotlarda çoklukla polislerin giydiği bir botu bağladığını biliyoruz.  

Sanatçının bildirisini bilmesek de kendimiz anlamlar çıkarabiliriz. Tıpkı öteki bir sanatçı olan Chris Thomas’ın yine canlandırması üzere. 

Yaz sıcaklarında yapmak istediğimiz; 

Erimesi yaklaşık 9 saat süren buz kütlesini Mexico City sokaklarında sürükleyen Francis Alÿs; kış günlerinde üşütecek, yaz günlerinde serinletecek bir manzara sergiliyor.  

Mexico üzere sıcak iklime sahip bir bölgede, sokak satıcıları için buzun kıymetli olması ve kendisinin buzu yok oluşa sürüklemesi absürt bir lisanla anlatılmışa benziyor. Sanatkarın başlığına eklediği üzere, bazen bir şeyi yapmak sizi hiçbir şeye götürür.

Sona yaklaşırken “geri sayım” yapalım.

“Geri Sayım” sergisinde canlandırılan “Kum Sütunu”, Roman Signer’ın şaşırtan çalışmalarından biri. Standın tamamı bozulmaların nesneye tesirlerini gösteriyor. Sürecin geri sayımı ve kaçınılmaz sona ulaşım izleyiciler tarafından tecrübeleniyor. 

Signer’ın performansında da sekiz ila on iki kum dolu kovanın üst üste dizilip akabinde yıkılmasını sergiliyor. En alttaki kovanın kenarında delik açılmasıyla dökülen kumun tüm kovaları yıkması ise kaçınılmaz sona ulaştırıyor. 

Yaşamla sanat ortasında bir seçim.

Tercih ettikleri yolun; kuvvetli, birçok vakit reaksiyon çekebilen bir seçenek olduğu, örnekler yakından incelendiğinde daha uygun görülüyor. Sanatın; yaşama, topluma, hislere ayna olabildiğini biliyoruz. Sanatkarın kendisine yakından bakınca daha kuvvetli bir ikilemin perdesi aralanıyor. Ömrü anlatabilen bir seçeneğin, hayattan alıkoyabileceği riski belirmeye başlıyor.  

Sanat her vakit güç yollardan geçmek zorunda değil. Bazen kolay bir cümle, kolay bir hareket tüm manası yakalayabilir. Sanatkarlar ilgi alımlı eserler ortaya çıkarıp toplumun dikkatini toplamayı başarıyor. Geriye sorguladığımız tek bir şey kalıyor; topluma yapıtı anlatmak gerekli mi, yoksa anladığımızla mı kalmalıyız?

Kaynaklar: Phaidon, Alwi Gyan, MoMA, Louisiana, TL Magazine, K.P., Guggenheim, Fondazione Pistoletto Cittadellarte Biella, Artland Magazine, Tate, Britannica

Performans sanatının bilinen isimlerinden Marina Abromovic;

Daha fazla sanat içerikleri;

YORUMLAR

s

En az 10 karakter gerekli

Sıradaki haber:

Toplumsal Medya Fenomeni Azad Yılmaz Gözaltına Alındı: İşte Nedeni

HIZLI YORUM YAP

Veri politikasındaki amaçlarla sınırlı ve mevzuata uygun şekilde çerez konumlandırmaktayız. Detaylar için veri politikamızı inceleyebilirsiniz.